در حالی که PBS یک شبکه رسمی نبود، در برنامه نویسی کودکان نهایت رشد کرد و بیش از 350 ایستگاه عضو در سراسر ایالات متحده را شامل شد. بسیاری از این ایستگاه ها خارج از کالج ها و دانشگاه ها کار می کنند. به جای فروش زمان تجاری برای کسب درآمد، ایستگاه های PBS از بینندگان فردی، مشاغل، موسسات خیریه و دولت فدرال بودجه دریافت می کنند.
PBS پخش خود را در اکتبر 1970 آغاز کرد. از همان ابتدا، ایستگاه های PBS انواع برنامه هایی را پخش می کردند که مخاطبان زیادی را برای جذب شبکه های پخش تجاری جذب نمی کردند. نمایش‌های معمولی PBS شامل برنامه‌های آموزشی برای کودکان پیش‌دبستانی، برنامه‌های آموزشی درباره آشپزی و تعمیر خانه، برنامه‌های فرهنگی مانند تئاتر شاهکار، و اخبار و مستند می‌شود. در طول سال ها، PBS بسیاری از برنامه های کودکانه بسیار مورد توجه را پخش کرده است، مانند Sesame Street، Zoom! بارنی و دوستان، خواندن رنگین کمان، آرتور، و اتوبوس مدرسه جادویی.
در حالی که PBS تعدادی برنامه برنده جوایز را توسعه داده است، برنامه نویسی کودکان اما بحث هایی را نیز ایجاد کرده است. سیاستمداران گهگاه سعی می کنند بودجه دولتی برای PBS را متوقف کنند و ادعا می کنند که باید بتواند از طریق کمک های مالی خصوصی به جای پول مالیات دهندگان، از خود حمایت کند.با این حال، برخی افراد استدلال می کنند که PBS باید بودجه بیشتری از دولت دریافت کند تا مجبور نباشد به حمایت های شرکتی وابسته باشد.
آنها ادعا می‌کنند که حامیان مالی شرکت‌ها می‌توانند بر انتخاب‌های برنامه‌نویسی تأثیر بگذارند، که باعث می‌شود PBS از برنامه‌های آموزشی دور شود و به سمت نمایش‌هایی با جذابیت تجاری (پول‌ساز) بیشتر حرکت کند.
سرویس پخش (PBS) بر ایجاد برنامه هایی متمرکز بود که بینندگان تلویزیون را آموزش، اطلاع رسانی و غنی کند. یکی از محبوب‌ترین برنامه‌ها در PBS، Sesame Street بود که اولین نمایش خود را در سال 1969 انجام داد و تا دهه 2000 به پخش قسمت‌های اصلی ادامه داد.
Sesame Street توسط Joan Ganz Cooney (1929–)، یک تهیه کننده ماهر تلویزیون عمومی نیویورک ساخته شد. او مطالعات گسترده ای در مورد عادت های تماشای تلویزیون در کودکان انجام داد تا برنامه ای برای کودکان پیش دبستانی ایجاد کند که هم آموزشی و هم سرگرم کننده باشد.
مانند نمایش‌های موفق قبلی کودکان، خیابان سیسمونی نیز شامل عروسک‌ها، ایرانیان سایبر صحنه‌ها و آهنگ‌ها بود. هر قسمت به بخش های کوتاه تقسیم می شد تا توجه بینندگان جوان را حفظ کند و همچنین مفاهیم کلیدی را برای ترویج برنامه نویسی کودکان یادگیری تکرار می کرد. این نمایش بلافاصله به موفقیتی محبوب و منتقدان تبدیل شد.
در عرض یک سال پس از معرفی، بیش از هکتار آن را تماشا کردندیک نفر از فرزندان این کشور بین سنین سه تا پنج سال. در طول سی و پنج سال پخش خود، Sesame Street بیش از هر برنامه دیگری در تاریخ، جوایز امی ( افتخارات سالانه ای که برای برتری در برنامه های تلویزیونی ارائه می شود) برنده شد.
البته خیابان سیسمونی را همه دوست نداشتند. برخی از منتقدان اولیه شکایت داشتند که کودکانی که به سرعت و بخش‌های کوتاه نمایش عادت کرده‌اند در توجه به والدین و معلمان مشکل دارند. با این حال، در طول سال‌ها، سرعت برنامه‌های کودکان حتی بیشتر شد، به‌طوری که در مقایسه با Sesame Street کند به نظر می‌رسید.
افراد دیگری نگران بودند که موفقیت این برنامه در PBS شبکه های برنامه نویسی کودکان پخش را از تلاش برای ایجاد برنامه های آموزشی با کیفیت بالا برای کودکان منصرف کند. این پیش‌بینی درست بود، به استثنای چند مورد، تا اینکه دولت ایالات متحده وارد عمل شد و شبکه‌ها را ملزم به ارائه برنامه‌های آموزشی در دهه 1990 کرد.
یکی دیگر از برنامه های محبوب PBS، محله آقای راجرز بود. این نمایش توسط فرد راجرز (1928-2003) ساخته شد که معتقد بود برنامه های تلویزیونی می تواند بیشتر برای آموزش، سرگرمی و حمایت از کودکان خردسال انجام دهد. او یک بار به CNN گفت:
«من وارد تلویزیون شدم زیرا از آن متنفر بودم، و فکر کردم راهی برای استفاده از این ساز افسانه‌ای وجود دارد تا برای کسانی که تماشا می‌کنند و گوش می‌دهند، پرورش برنامه نویسی کودکان دهم.»
پس از گذراندن چند سال در ایستگاه های محلی در کانادا و پنسیلوانیا، مستر راجرز محله اولین بار در سال 1968 در PBS شروع شد. هر قسمت با ورود راجرز به خانه، کت و کفش هایش و پوشیدن یک ژاکت و کفش ورزشی برنامه نویسی کودکان راحت شروع می شد. او با صحبت مستقیم با دوربین به شیوه ای مهربانانه، صبورانه و آرامش بخش به بینندگان جوان نزدیک شد.
- ۰۰/۱۲/۱۵