مالیات دهندگان حمایت کند. با این حال، برخی آموزش برنامه نویسی افراد استدلال می کنند که PBS باید بودجه بیشتری از دولت دریافت کند تا مجبور نباشد به حمایت های شرکتی وابسته باشد. آنها ادعا می‌کنند که حامیان مالی شرکت‌ها می‌توانند بر انتخاب‌های برنامه‌نویسی تأثیر بگذارند، که باعث می‌شود PBS از برنامه‌های آموزشی دور شود و به سمت نمایش‌هایی با جذابیت تجاری (پول‌ساز) بیشتر حرکت کند.
سرویس پخش (PBS) بر ایجاد برنامه هایی متمرکز بود که بینندگان تلویزیون را آموزش، اطلاع رسانی و غنی کند. یکی از محبوب‌ترین برنامه‌ها در PBS، Sesame Street بود که اولین نمایش خود را در سال 1969 انجام داد و تا دهه 2000 به پخش قسمت‌های اصلی ادامه داد.
Sesame Street توسط Joan Ganz Cooney (1929–)، یک تهیه کننده آموزش برنامه نویسی ماهر تلویزیون عمومی نیویورک ساخته شد. او مطالعات گسترده ای در مورد عادت های تماشای تلویزیون در کودکان انجام داد تا برنامه ای برای کودکان پیش دبستانی ایجاد کند که هم آموزشی و هم سرگرم کننده باشد. مانند نمایش‌های موفق قبلی کودکان، خیابان سیسمونی نیز شامل عروسک‌ها، صحنه‌ها و آهنگ‌ها بود. هر قسمت به بخش های کوتاه تقسیم می شد تا توجه بینندگان جوان را حفظ کند و همچنین مفاهیم کلیدی را برای ارتقای یادگیری تکرار می کرد.
این نمایش بلافاصله به یک موفقیت محبوب و منتقدان تبدیل شد. در عرض یک سال از معرفی آن، در حال تماشا بودبیش از نیمی از کودکان کشور بین سنین سه تا پنج سال. در آموزش برنامه نویسی طول سی و پنج سال پخش خود، Sesame Street بیش از هر برنامه دیگری در تاریخ جوایز امی ( افتخارات سالانه ای که برای برتری در برنامه های تلویزیونی ارائه می شود) برنده شد.
البته خیابان سیسمونی را همه دوست نداشتند. برخی از منتقدان اولیه شکایت داشتند که کودکانی که به سرعت و بخش‌های کوتاه نمایش عادت کرده‌اند در توجه به والدین و معلمان مشکل دارند. با این حال، در طول سال‌ها، سرعت برنامه‌های کودکان حتی بیشتر شد، به طوری که خیابان کنجد در مقایسه با آن کند به نظر می‌رسید. افراد دیگری نگران بودند که موفقیت برنامه در PBS باعث شود شبکه های پخش از تلاش برای ایجاد برنامه های آموزشی با کیفیت بالا برای کودکان دلسرد شوند. این پیش‌بینی درست بود، به استثنای چند مورد، تا اینکه دولت ایالات متحده وارد عمل شد و شبکه‌ها را ملزم به ارائه برنامه‌های آموزشی در دهه 1990 کرد.
یکی دیگر از برنامه های محبوب PBS، محله آقای راجرز بود. این نمایش توسط آموزش برنامه نویسی فرد راجرز (1928-2003) ساخته شد که معتقد بود برنامه های تلویزیونی می تواند بیشتر برای آموزش، سرگرمی و حمایت از کودکان خردسال انجام دهد. او یک بار به CNN گفت: «من وارد تلویزیون شدم زیرا از آن متنفر بودم و فکر می‌کردم راهی برای استفاده از این ساز افسانه‌ای وجود دارد تا برای کسانی که تماشا می‌کنند و گوش می‌کنند پرورش دهم.»
پس از گذراندن چند سال در ایستگاه‌های محلی در کانادا و پنسیلوانیا، محله مستر راجرز اولین بار در سال 1968 در PBS شروع شد. هر قسمت با ورود راجرز به خانه‌اش، درآوردن کت و کفش‌هایش و پوشیدن یک ژاکت و کفش ورزشی راحت شروع می‌شد. او با صحبت مستقیم با دوربین به شیوه ای مهربانانه، صبورانه و آرامش بخش به بینندگان جوان نزدیک شد. تا زمانی که آخرین قسمت اصلی در سال 2001 پخش شد، محله مستر راجرز جوایز بسیاری را به دست آورده بود و به خاطر فراهم کردن مکانی امن و آرام برای کودکان که در آن می توانند در مورد اهمیت دوست داشتن خود و مهربانی با دیگران بیاموزند، جوایز زیادی کسب کرده بود.
یک برنامه شبکه نوآورانه که برای آموزش کودکان طراحی شده بود Schoolhouse Rock بود که از سال 1973 تا 1985 از ABC پخش شد. این برنامه شامل یک سری بخش های سه دقیقه ای بود که به کودکان موضوعات ریاضی، علوم، دستور زبان و تاریخ را آموزش می داد.
این مجموعه توسط مدیر تبلیغات نیویورک دیوید مک کال (1928-1999) ساخته شد، او متوجه شد که پسر خردسالش برای یادگیری جدول ضرب خود تلاش می کند اما مشکلی در به خاطر سپردن اشعار آهنگ های راک ندارد. مک کال و همکارانش برخی از اطلاعات آموزشی را برای موسیقی تنظیم کردند و کارتون های متحرک را برای نشان دادن مفاهیم اضافه کردند. بخش‌های راک Schoolhouse مانند "Counction Junction" و "I'm Just a Bill" به قدری به یاد ماندنی بودند که دانشجویان کالج کمپین موفقی را برای بازگرداندن سریال در دهه 1990 راه اندازی کردند.
تلویزیون کابلی برای کودکان
در دهه 1980 رشد تلویزیون کابلی و معرفی دستگاه‌های آموزش برنامه نویسی ضبط ویدیو (VCR) شروع به تغییر برنامه‌های کودکان کرد. چندین شبکه کابلی پدید آمدند که فقط برنامه های کودکانه را نمایش می دادند، مانند نیکلودئون، کانال دیزنی، و شبکه کارتون.